Κάποτε ήμουνα κι εγώ - Μάρκος Βαμβακάρης
παιδάκι από τα φίνα
και η καρδιά μου επόνεσε
γιά μια γλυκιά τσαχπίνα.
Όταν την έπερνα μαζί
ο κόσμος με κοιτούσε
μ’ αυτή μου την αμόλησε
και μ’ άλλονε γυρνούσε.
Κι από το ντέρτι το πολύ
θολώνει το μυαλό μου
και η ψυχή μου η δύστυχη
σπαράζει απ’ τον καημό μου.
Και από τότε πια κι εγώ
καμιά πια δε γουστάρω,
την τσίκα μου πάντα τραβώ,
τον αργιλέ φουμάρω.
Ici ce rebetiko d'apparente simplicité mélancolique est écrit dans le mode niavent qui est pour Vamvakaris le mode de l'amour comme il nous le révèle dans ses mémoires
mais entre chaque strophe Marcos joue une longue marche mineure descendante( en diatonique mineur) qui illustre sa souffrance intérieure
Ecoutez en arrière plan le komboloï frappé en cadence sur le verre à la manière des premiers rébètes dans les tavernes et tekke (fumeries de hash)
0 Commentaires:
Enregistrer un commentaire
<< Home